valtz ve bir mektup

Hafiflik…

Bir kuş gibi hafifim.

Hissedebiliyorum havanın içinde süzülürken
O inanılmaz derecede güven hissi veren hafifliği…

Uçuyorum…

Güven hissi nereden geliyor acaba?
Sanırım her an kollanması gereken bir kütlenin varlığının unutulması bunun nedeni..
Evet, uçuyorum.

Keman sesleri kulağımda çınlıyor; beni sevk ediyor aynı saçma duygulara.
Karmaşıklık içinde dolanıp duruyorum.
Göremiyorum hiçbir şeyi, fakat hissediyorum.

Keman seslerini duyuyorum hâlâ…
Son dansıma sevk ediyor beni.
Kollarım boş fakat zaten görmüyorum.
Hissettiğim şey güven.
Hımm hımm hımm…
İki adım at bir de geri.
Haykırmak isterken çıkmıyor sesim,
Ellerim ağzımda,
O adımlar götürüyor beni sonuma…
Uçuyorum…

Bir de flüt sesi var şimdi,
İçimdeki bir şeyleri alıp götürmek isteyen ağzımdan dışarı.
Değişimlere teşvik ediyor beni ve ben,
Ben hala susuyorum…
Canavar devleşip şakaklarıma yükleniyor.
Baş ağrısı…
Uçuyorum…

Değişim…
Kanımda keman melodileri…
Yazılar da yetmiyor.
Yüksekten korksam da uçuyorum.
Uçabilirim…
Uçacağım…